metamefedron z rodzicami, czyli do nosa w domowym zaciszu

Jest około godziny 17. Zwijam się do domu, bo miało być palenie, a palenia nie było. Lekko wkurzona dostaję wiadomośc od rodziców, że dziś pora na przedświąteczne porządki. Chodzę zdenerwowana, ale za chwilę znikam w głąb swojego pokoju. 

Wziąć czy nie wziąć? 
Żartowałam, wcale się długo nad tym nie zastanawiałam. Zapominam o wszytskich przestrogach, otwieram woreczek i w zasadzie bez żadnych rozterek wysypuję ponad połowę jego zawartości na blat stołu. Klucz przekręcony, biorę grubą rurkę i nie myśląc o tym, co będzie- wciągam małą ilość. Za chwilę jeszcze raz, jeszcze raz, aż całkiem ładnie pokruszony proszek znika w moich przegrodach nosowych. 

Mija 5 minut - nic nie czuję. Lekko rozczarowana włączam muzykę. I nagle to się dzieje. Dzwięki płyną z głośników, a ja mam ochotę tańczyć. Zastrzyk energii. Chcę wszystko, mogę wszytsko. Miałam składać ubrania w szafie, ale co tam. Rodzice będą wrzeszczeć, ale świat jest taki piękny. Pragnę opuścić to pomieszczenie, rozmawiać i rozmawiać, ale tu jestem sama. 

Jestem boginią. Tak, to najlepsze określenie.

Pół godziny, kiedy orientuję się, że stoję w miejscu z telefonem i nawet nic mnie nie boli. Nie ma czasu. Piszę ze znajomymi, więcej, więcej, jak starsznie wszytskich kocham. 

Tata odłącza internet (?). Często wyłącza, lubi robić mi na złość. Biegnę na dół. Zaczynam krzyczeć, ale za chwilę śmieję się. Rodzice patrzą na mnie podejrzliwe. Ogarnij się, kontroluj. Siadam i gadam z nimi o świątecznym sprzątaniu jakby to był najciekawszy temat do rozmów.
Mama sącząc z kubka herbatę, pyta:
-Co ty taka w dobrym nastroju?
-Wszytsko idzie po mojej myśli - kłamię gładko, w tym jestem naprawdę dobra.

Zaczynają mnie wypytywać o nowo poznanego chłopaka. I gadam z nimi jak gdyby nigdy nic. Stają się najlepszymi rodzicami na świecie. Ja śmieję się i cieszę, a oni mówią "jesteś dziwna". Jednak nic nie zauważają; ja ich córka? Albo udają, że nie widzą. Nie rozumiem jak mogą nie wiedzieć, że jaram kilka razy w tygodniu, piję, a raczej piłam. Są tacy ślepi. Oczy sklejone forsą i zasadami, które i tak łamię.

Godzina do przodu? Może dwie, nie mam pojęcia.
Faza trwa, a ja cieszę się każdą jej sekundą. Orientuję się, że krew cieknie z mojego nosa. Mama mówi, że mam za mało żelaza. Tak, tak, zjedz zupkę kochanie.
Ale mi się nie chcę jeść! Nara. Nie chcę mi się spać!

Siostra przychodzi i pyta czy wszytsko okej. Już wie.

Nawet nie wiem, ile to trwało. Przyszedł zjazd. Ciężki, wręcz nie do zniesienia. Bez wdawania się w szczegóły, ale dawno nie czułam takiej pustki, choć leczę się z powodu różnych jazd psychicznych. Zastanawiam się czy wziąć resztę. Nie biorę. 
Kłócę się ze wszytskimi, nie mogę zasnąć. Jest kolejny dzień, a ja mam dość. Mam jakieś lekkie halucynacje (?), przesypiam godzinę, ale ciężko nazwać to snem. To koniec.

Podsumowując;
Niezwykłe doświadczenie, jednak gdy faza - mija jest dramat.
Polecam i nie polecam.

P.S. Chętnie odpowiadam na pytania.

Do następnego.