krótki korek

Wdech.... Wydech.... Wdech.... No dobra. Jestem już gotowy. Stoimy z Kleofasem jak zwykle oparci o drzewa. Pogoda jest w sam raz. Miejscówka wolna od niemalże wszelkich człowieczych dzieł (prócz telefonów, lufki... no i całej reszty...). Więc można nabijać. Mix bliżej nieznanych składników (choć producent przekonuje, że są to ekstrakty roślinne, wyłącznie naturalny bajer) twardo osiada we wnętrzu przyjemnie chłodnego szkiełka... Zakrywam wylot dłonią przed wiatrem, trochę się męczę z odpaleniem... Pierwszy buch.... O jaaaaa. Dochodzę do ciekawych wniosków.... Jakich? Wszystko wyjdzie na końcu.

Jak ja dawno tego nie paliłem! 10 sekund, max 10 jebanych sekund- już zaczyna mi przepływać przez ciało baaaaaaaardzo przyjemna, uciskająco- pusta energia, jakbym był zrobiony z gęstego wodo-powietrza. Daję Kleofasowi lufę, bierze łyka szarości wprost z okopconej rureczki. Zanim zdążyłem wypuścić swojego bucha, spojrzeliśmy na siebie i zrobiliśmy spizgane miny, po czym wybuchnęliśmy śmiechem.

Czuję łączność z tym piachem, na którym stoję. Jest to bardzo delikatna, nierzeczywista poświata prawdziwego odczucia, ale tak czy inaczej- niesamowicie mi się podoba. Wszystko po prostu znika, całe otoczenie dokoła mnie momentalnie przestaje w ogóle dać się jakkolwiek poczuć, bo został tylko mały kawałek świata. Zmysły robią się niesamowicie czujne, gdyż wszystko mi spowolniło do tego stopnia, że z szumu wiatru byłem w stanie wyizolować muzykę! Nogi przepełniała taka... Świadomość. Świadomość tego, że je mam. Czuję je tak bosko. Każdy oddech do mnie napływa, rozkoszuję się obecnością w swoim ciele. Każda jego część to system zgranych ze sobą prądów energii. Mówię do Kleofasa, że ja już chyba nie chcę drugiego, bo za grubo :D Taka moc. Jednak decyduję się na ponowne użycie zapalniczki, z myślą, że co ma być, to będzie. I że przynajmniej będzie ciekawie. Patrzę tedy w niebo, a chmury przypominają mi.... O czymś cholernie ważnym... Ale co to takiego, Albin? Dowiecie się na końcu ;)

Siadamy na bluzach, zmiotło mnie już do tego stopnia, że przeszkadza mi fakt, że kręgosłup jest twardy, a mięśnie brzucha (nieważne czy je napnę, czy chcę rozluźnić) takie... mięsiste. Opieram się o drzewo, czuję każdy szmer jego kory, który wydaje się zdzierać ze mnie skórę przez koszulkę. Zaczynamy się śmiać z Kleofasem po prostu ze wszystkiego, jesteśmy poetami. Piach nigdy nie był tak piaszczysty. Niebo nigdy nie było tak daleko. Myślę o tym, jak zabawnie być pod jego opieką. Patrzę w oko wszechświata, w tak zwane Słońce. Jest mizerne, ale gigantyczne. Jak my... To mi o czymś przypomina....

Zamykam oczy. Zero cevów, choć sobie chciałem coś wkręcić. Po cannabis niemal zawsze mam. Zaczynam rozważać nad sensem swojego spizgania. Gdzieś w oddali powoli przemykają samochody, a ich tempo to jakaś potworna, zacięta melodia. Myślę o tym, że cannabis autentycznie pozwala czuć swoje ciało, a to COŚ, co teraz otumania mózg, sprawia, że niby czuję je dużo lepiej, ale też... jest jakby nie moje. Ciągle wrażenie bezlitosnej czeluści wewnątrz. Podczas gdy na totalnym zjaraniu MJ non stop WIEM, że mam nogi, tutaj, na tej bani, raz są, raz o nich zapominam... A potem się pojawia impuls... Są.... Takie.... Prawdziwe... Są realne.... À propos- moje ważne wnioski! Kurewsko ważne! Nie mogę zapomnieć!

Siedzimy jakoś tak dwie godziny, bania była ostra tylko przez pierwsze 20 minut, które wykorzystałem na pisanie w poetycki niemalże sposób, jak bardzo jestem spizgany, jak klawo jest być częścią samego siebie, jak niebotycznie granice nieba są złudzeniem, jak namacalnie namacalność to mit, jak wszystko jest... nie ma....

Bania mi przeszła. Wróciłem do domu i zorientowałem się, że wolny. Była to dobra okazja, żeby sobie znów skopcić. Dwa buchy. Jest za grubo. Totalnie za grubo. W jakiś sposób ciało daje dać o sobie tak mocno, że nie mogę, chociażby dać kroku bez uczucia niewygody wewnętrznej. Bicie serca, kształt moich mięśni najszerszych grzbietu, ciężar głowy-

detale są porażające. Dziękuję sobie za to, że na co dzień nie wiem, jak lepką i zgrzytającą machiną jest ciało. Dziękuję, że zazwyczaj nie czuję, jak to się przesuwa, jak coś tam pływa, jak organ organowi tarciem. Patrzę za okno, no i to jest po prostu piękne. Poetyckie, cudowne, WYŻSZE! ALEŻ SIĘ ODKLEIŁEM! Byłem tak wysoko, że ten cały Zeus prosił mnie, żebym mu podał rękę i pomógł się wspiąć. No ale nic tam... Złudna, przemienna, czarno-biała fizyka przypomina o sobie i muszę ją zagłuszyć. Włączam muzykę. Nie jest jakaś specjalnie wyrafinowana w brzmieniu, ale za to po prostu się ją czuje, jak ma w sobie piękno. Elektryczna gitara typa oddalonego ode mnie o setki kilometrów- tak. Jest tu. Perkusja. Jest tu. Ten głos pełen emocji. Jest tu. Nie ma go. Jest. Zależy od koncentracji. Której nie ma. Jest. O cholera, moje ważne myśli. Wciąż wiem, o czym mam wiedzieć. Czytajcie dalej. To raka ważna prawda, krótka, ale ważna...

Zapalam.... Który to już raz? Nie pamiętam. Wszystko jest odległe, oprócz apetytu i libido. I tak siedzę i się zastanawiam...

O czym teraz myślą odklejeni, kiedy ich ślina opada w dół, na dźwięk słów "Ważna prawda!".

Chcecie jakiejś? To se wymyślcie. Czekacie na gotową?

Guzik! Ja doszedłem do... niczego. 

Po prostu byłem zjarany i było fajnie.